شعر
در تنـــــاقض زان هبوطم جــــان و دل شد ریش تر
هر چه جان ملک جهان می خواست دل درویش تر
.
با همه بیگـــــانه ام فــــریـــــاد امـــــا این چه سود
غـــــم به جان افتــاده نجوا می کند من خویش تر
.
رفتن ات خــــوب است امـــــا لیک بعد از رفتن ات
تیـــــر غـــــم جـــــا مانده از دل می کشیدم نیشتر!!
.
زخـــــم می خوردم ولی با کس نمی گفتم چـــــرا
هـــر چه زخمـــــم بیشتر در عشق من آییش تـــــر
.
زین حقیقت زان مجـــــازم مانده ام حیـــران ولی
عشـــــق یعنــی اشتبـــــاهـــــات مجـــــازم بیشتر
یزدان غلامے