سیده زهرا شفیعی / نویسندگان

دلنوشته غمگین پنج شنبه نویسنده سیده زهرا شفیعی خوانش سمیه

پنجشنبه ی سردی بود و من تمام جاده ها را به بهانه ی دل گرفتگی با یادت قدم میزدم،
رفتم همان جای همیشگیمان و سیلیِ محکمی خواباندم بر گوشِ آن خیابانِ لعنتی…
صورتش سرخ از شَرم…

آغوشش را به رویم باز کرده بود و من بی مهابا با بغض چندین ساله ام در گلو به آغوشش پناه بردم،
شاید برای بی پناهی هایم امنیت خوبی بود چون بوی خاطراتمان را میداد…
بوی تو… بوی آن عطر لعنتی در روزهای لعنتی…
سیلی اش زده بودم اما دوستش داشتم…همانطور که تورا…

شده بودم همانند اسیری بعد از آزادی و کلافگی از حجم حقارت های بی شمارِ روزهای تنهایی…
آغوش آن خیابان را محکم چسبیده بودم…
یکبار گله میکردم،یکبار اشک میریختم،یکبار….
از دور شاهدِ آمدن یک دخترِ زیبا و پسری جوان بودم…

دختری۱۸ الی ۱۹ ساله؛دست در دستانِ پسری ۲۳ الی ۲۴ ساله…

آه تکرارِ صحنه ی غم انگیزی بود،

تکرارِ خاطره ی آن روز برفی که دست در دستانِ آن پسر جوان خودم،خودم را نابود کردم …
دیدنِ این صحنه ی تکراری شُعله های وجودم را روشن میکرد و میسوزاند باقیِ عمرِ بی ثمرم را…
خواستم بروم و آن دخترکِ معصوم را که به طرف آن کوچه ی لعنتی می آمد بغل کنم و بگویم

تو را جانِ معصومیتت نیا و همین جای زندگی ات بایست؛که این خیابان به هیچکس وفا ندارد…خواستم
بگویم باورکن مرد میخواهد رسیدن…مرد میخواهد طی کردنِ جاده های بی کسی…

خواستم بگویم نیا و بایست در سنِ زیباییِ طلوعت،سنِ شکوفایی و شروعت…
که به اِسارت میکِشَد روحِ زنی ۳۰ ساله را…
خواستم بگویم ۳۰ سالگی ات را مانند من در این خیابان خلاصه نکن…

باور کن درد میکشی وقتی بعد از اتمامِ صبحانه ی پسرت و رساندنش به مدرسه
بیایی و تاظهر را در این کوچه خلوت کنی با روح و احساسِ زخم خورده ات…
برو دختر جان و بایست در همان جایِ زندگی ات…

باور کن اگر مرد باشد؛تورا…نجابتت را…در یک کوچه و خیابان به زنجیرهایِ هوس پای بَند نمیزند…
بمان و شروع نکن این آغازِ بی پایان را…

نویسنده : سیده زهرا شفیعی

تنظیم , خوانش متن : سمیه

اجرا سمیه

دانلود دکلمه دلنوشته پنج شنبه