شعر سرمشق سکوت از پرستش مددی
سرمشق سکوت
زندگی دنیای نقاشی ترین آرایه هاست
عشق چشم انداز خوش نقش و نگاری از صفاست
در دل هرکس خدا روئید باور می کنند
دلنوازانی که در آئین شان نور خداست
شان گل در خنده شبنم تجسم می شود
گل غزل پیمای هرچه شاعر درد آشناست
آسمان گاهی تفرجگاه انسان می شود
شوق دل بستن به دل از دل سپردن ها جداست
نبض هر آیینه هم با عشق بهتر می زند
مطمئنن عشق سرمشق سکوتی بی نواست
مردم شهر غزل دل را ” پرستش ” می کنند
دل همان آئینه ی ” محراب ” سبز دردهاست
به قلم زیبای : پرستش مددی ۱۳۹۵.۱۱.۱۹